Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
BÜLENT ERSOY KADAR ERDEMLİ OLABİLMEK KRAL ÇIPLAKTIR DEYİP SAVAŞA KARŞI TAVIR ALMAK ...
Bu satırların yazarı yeryüzünde Bülent Ersoy için en son yazı yazacak kişidir. Ama şimdi destek yazısını yazmakta geç kaldığını anlayan ilk kişidir. Bir zalim savaş ortamındayız, bir ahlaksız ve pervasız cehennemi halklarımıza reva gören akılların sultası altındayız. Ortak ülkemizin vatandaşları üzerine, dış güçlerden aldığı yardım ve icazetle, top tüfek uçak ve bilcümle ölüm kusan aparatlarla, üstelik sınır ötesi operasyon düzenleyecek kadar vasıfsız bir kinle savaş yürüten bir siyasal iktidarla karşı karşıyayız. Düne kadar birbiriyle çıkar çatışması içinde olan AKP ve ORDU ırkçılık, milliyetçilik, ulusalcılık adı altında kendi vatandaşları olan Kürtlere ölümü, yıkım ve kıyımı reva görmektedirler. Bunu da emir komuta zincirinin beyinsiz yaptırımlarına ve korkutmalarına bel bağlayarak, zorunlu askerlik yasasının emirleri altına yığdığı gençleri ölüme sürmektedirler. Kardeşi kardeşe katletmeye mahkum edilmektedir. Buna dur diyenler, terörist ya da terör destekçisi diye kovuşturulmakta işkence, zindan ve bin bir baskıyla susturulmaya çalışılmaktadır. Aydın onuru ve erdemi ise, bu gidişe sessiz kalmakta boynu bükük bir aciz içinde olaylara seyirci ya da şakşakçı olmaktadır. Bilim adamları, sanatçılar, ilericiler birey bazında yüz akıl olacak hiç bir tutum ortaya koyamamaktadırlar. Herkesin boyun eğdiği bir noktada 'ana' bile olmayan ve hiç bir zaman olamayacak olan Bülent Ersoy, halkının duyarlı bir sanatçısı olarak 'Kral çıplaktır' dedi. Ve bunu demesiyle de, yer yerinden oynadı. Kovuşturulmaya başlandı, insani erdemden nasibini alamamış çeyrek aydınlardan da tepki gördü. Ancak bir uyarıydı, bir mesajdı yaptığı. Bu mesaj halkların, Anadolu mozaiğinin yüreğine, beynine sağlam şekilde ulaştı ve yer etti. Kimi zaman haksız da olsa cinsel tercihleri nedeniyle, tiksintiyle yaklaşılan sanatçı Bülent Ersoy, gerçek bir anne, gerçek bir kadın, dik duruşuyla, ortaya attığı çığlıkla gerçek bir halk sever, insan olduğu dosta düşmana aynen beyan görülmüş oldu. Bülent Ersoy; ""Eğer çocuk doğurmuş olsaydım; birileri masa başında 'Sen bunu yapacaksın, o da bunu yapacak' diyecek, ben de doğurduğum çocuğu toprağa vereceğim. Var mı böyle bir şey? Bir çocuğun ne demek olduğunu ben sizler gibi bilemem. Ben anne değilim, hiçbir zaman da olamayacağım. Ama insanım; insan olarak onları toprağa vermek... O anaların yüreğinin nasıl alev alev, cayır cayır yandığını ben anlayamam, ama anneler anlar. Bu normal şartlar altında bir savaş değil. Orası yazıyor, herkes de onu oynamak mecburiyetinde kalıyor. Entrika var bunun ucunda, entrikalarla başa çıkamaz...Şehitler ölmez vatan bölünmez’ hep aynı klişe laflar. Hep bunu söylüyoruz zaten. Çocuklar gidiyor, kanlı gözyaşları, cenazeler… Klişeleşmeş laflar…" dedi. Bu cümleler, bir aklın haykırışı olarak, savaş karşıtı bir tutumdur. Siyasi söylemlerin bir özet haykırışı gibidir. Bu haykırış aynı zamanda, bu günün can alıcı sorununa parmak basmaktır. Anaların yanık yüreğinin sesi olmak, başına gelebilecek belalara meydan okuyarak haklı bir söylemin arkasında durmak demektir. Çoğalmasını beklediğimiz ses, gerçek barışın sevgiyle örülmüş ortak yaşamın sesi budur. Ancak bu yürekte sanatçılarımız, aydınlarımız o kadar az ki, bu azlığın verdiği şımarıklıkla pervasızlaşan savaşın karanlık prensleri acımasızca, tarihi kinleri düşmanlıkları ölümü ve lanetleri halklarımızın ruhlarına taşa nakış işler gibi işlemektedir. Bülent Ersoy bu çıkışı yapacak en son kişi sınılırdı. Ancak görüldü ki, duyarlı olmak için, halkının yürekli sesi olmak için gerçek sanatçı olmak yetiyormuş. Bülent Ersoy benim gibi yüz binlerin nezdinde de gerçek bir halk sanatçısı, erdemli bir halk sever insan olarak kendini ortaya koymuş oldu. Bunun bedelinden de hiç korkmadan 'kral çıplaktır' dedi. Kral gerçekten de çıplaktı. Çıplak kralın şaşkınlığı bundandır, saldırıları bundandır, kovuşturma ve ceza sopasıyla susturma gibi beyhude çabaları bundandır. Ersoy tüm analar adına gerekeni söyledi. Bu noktandan geriye dönülecek bir yerde kalmadı. Ersoy'un haykırışı anaların ahını dile getirmek kadar, şer ilkelliğiyle, dayatmaları ve kanlı saldırganlıklarıyla halkların başına siyasi tasallut kuranlara, başımızdan defolun gidin dedi. Bu vatan vatandaşları için vardır, insan olmadan anaların mutluluğu kalıcı olmadan, ne vatan ne de ona ait bir değerin önemi yoktur dedi. Bir gece eğlencesindeki bu çığlığın görkemli doruklarında biz gerçek sanatçının ne kadar anlamlı ve güçlü bir mesajla baskıcıları sarsabileceğine tanık olduk. Sağ olasın Bülent Ersoy. Onur ve erdemden nasibini almış tüm sanatçılar bu analar sizi bekler, Duayen olmak işte tastamam budur; korkusuzca, her tehlikeye göğüs gererek kefaretlere pabuç bırakmadan, halkın sesi, anaların sesi olmaktır. Bir çiçekle bahar geldi imajından kaçınmak, Bülent Ersoy'u bir tutumla bir yere koymak hatasına düşmemek için de iki umudumu dile getirmek istiyorum. Birincisi; Nilüfer Zengin'in bianet'te çıkan makalesinde güzelce dile gelmiştir " Umuyorum ki Bülent Ersoy üzerinde kurulan baskı ve tacizden yılmayacak ve "yanlış bir şey söylediği" hissine kapılarak insan yaşamından ve barıştan yana olmak dışında bir kusuru olmayan sözlerinden caymayacak.. Kaldı ki cayarsa bile, onu anlayacağım ve bir kere kurulmuş o değerli cümlelerin değerinden şüphe etmeyeceğim..." İkincisi; Ersoy'un bu çizgide tutarlı ve kendisiyle çelişmeyecek bu duruşun sonuçlarıyla taçlanmasını umut ediyorum. Bir çiçekle baharın gelmeyeceğini bilerek, Ersoy'dan bu tutumuyla sanatçı camiasına taşıdığı çiçeği, daha çok tutumlarla çiçek bahçesine, gerçek bir bahara dönüştürme kararlılığı göstermesini umud ediyorum...
HAKSIZ VE ZALİM SAVAŞIN ORDUSU VE ÜLKÜSÜ
"politikanın hoyrat biçmi olan savaşı önlemenin en doğru yolu bizat politikanın anlamını ve yönünü değiştirmektir" (C.V.Clausewitz)
HAKSIZ VE ZALİM SAVAŞIN ORDUSU VE ÜLKÜSÜ
ORDULAR VE ÜLKÜLER
Tüm ordular, bir imparatorluğun, bir ulusun, bir ülkenin tarih içindeki yaşam seremonisinin özeti bilinçaltı gibidir. Ordunun ülküsü varlığının temeli olduğu kadar gücüdür de. Bu ülkünün gerçekliği, derinliği, o ordunun gerçekliği, başarısı ve insicamının temel kaynağıdır. Gerçekçi stratejik bilinç taşıyan bir ordu bunu, gerçekçi kaynaklardan alarak beslenir. Her siyasal yapılanma, her devlet, her ne çağda olursa olsun ordu kurabilir. Bu ordu çok güçlü de görülebilir. Ancak stratejik bilinci, ülküsü gerçekçi unsurlarca oluşmamışsa, bir vehim ise, bileşkesinin tecanüsü geçici ve sahte ise, o ordunun elindeki güç yeryüzünün en büyük gücü de olsa, ilk ciddi çatışmada kendini gösterecek ve başarısızlığıyla dağılıp gidecektir.
Orduların stratejik bilincini, ülküsünü oluşturan etmenlerin içinde binlerce unsur bulunur. Bu tarihsel stratejik bilinç yüzyılları devşire devşire ilerler. İstikrarlıdır; kökleri büyük oranda toprağa ve o toprakları yaşama ilk kez açmış ve yeniden açmaya devam etmiş yerli halklara, onların sosyal ilişki araçları arasındaki en önemeli unsuru ise anadile dayalıdır. Orduların stratejik bilincini tarih serüveni içinde daha ileri süreçleri taşıyacak gerçekçi yapı budur. Diğer unsurlar ise birer teferruat olarak kalır.
Teferruattan teferruata da fark vardır elbette. Mali gücün oynadığı rol gibi. Orduların tarihinde mali güçle ilgili yapılan çözümlemeler de haklıdır.
İspanyol kaptanların dediği gibi ‘Zafer, en son escudo kimdeyse ondadır” ya da Napolyon’a atfedilen ‘ordular midesi üzerinde yürür’ tabirinde anlam bulan mali gücün önemi gibidir; ve haklı olarak, “Tarihte, yokluk ve düzensizliğin mahvettiği orduların sayısı düşmanlarca mahvedilenlerden çok fazladır” denebilir. (Paul Kennedy, Büyük güçlerin Yükselişi ve Çöküşleri s:85. Türkiye İş Bankası kültür yayınları, 2. baskı) Ancak yeryüzünün hiçbir mali kaynağı, belli bir ideal, kanaat, amaç, etrafında stratejik bir bilinç taşımamış bir orduyu kalıcı bir zafere götüremez. Bu durumda, -varsa- savaş meydanlarında kazanılmış bir zafer o da büyük bir hezimetin ilk günü sayılacaktır.
Bu ilke ister ilkel çağların köleci imparatorluklarında, ister feodal çağların sınırsız din savaşlarında, ister ulus oluşumu ve sonrası ordularda olsun, ülküsüz bir ordu, ülküsü gerçekçi olmayan bir ordu hiçbir mali olanağı ayakta tutamaz. Mali olanakta orduların gücü ve kararlılığıyla ilgili çok önemli bir unsur olsa da teferruat sınıfından bir malzeme olarak görülmelidir.
Ordulara güç veren etmenler teferruatlar değildir. Hiç bir maddi kaynak, silah, teknoloji, lojistik güç, büyük eğitimlerden geçmek, sayıca üstün olmak, güç için yeterli değildir. Gücün kaynağı ve ana zemini, doğru siyasettir. Savaş, siyasetin başka araçlarla devamından başka bir şey değildir. Bu savaşı yürütecek olan ordu da, doğru bir siyasi temel üzerinde kurumlaşmamış ve doğru siyasi bir hedef üzerine yola çıkmamışsa, diğer tüm etmenler bir teferruat olarak kalmaya mahkumdur. Orduların kuruluş amaçları, ilkeleri, stratejileri yani ülküleri, toprağına bağlılıktan ve o toprağı ilk kez yaşama açmış ve açmaya devam eden halktan almamış ve o halkın ideallerini bütünsel olarak temsil etmiyorsa, en küçük bir sorunda tıkanıp kalmaya, sonuçta da çözülmeye mahkumdur. Savaşta ve barışta orduları güçlü ya da güçsüz kılan bu etmenlerdir. Ülküsü, kendi insan kaynaklarına ve bileşkelerine sağlıklı olarak dayalı olan ordular, söz konusu toplulukların, yaşadığı toprakları ve güvenliğini sağlamada çok daha etkendir. Bu ordular girdiği haklı her savaşı kazanırlar. Ve aynı zamanda bu stratejik bilinç, orduların ana yönelimini belirler; amaçlar, yapılanma, kısa ve uzun hedefleri belirler. Gerisi teferruat kalır, ne kadar önem taşısalar da!?
Bu açıdan her ordu, kuruluşundan itibaren, her yeniden yapılanmasında üzerinde önemle durulan değerleri vardır. Bu değerler, genellikle tarihsel kararlılığı olan verilerdir: Topraktır, ülkedir ve mütecanis olan ortak bir tarihi serüvenden çıkıp gelmiş, ortak acı ve iyi gün yaşamış bir biçim altında toplumsal olarak örgütlenmiş halktır, ulustur. Tarihin her döneminde Ordular bu bilinçle kendi doğrultularını belirlerler. Roma ordusu, Bizans ordusu, İngiliz, Fransız ordusu ve tüm dünya ordularının durumu budur.
Ancak kimi ordular vardır ki, tarihsel bilinçleri, ülküleri, inançları oldukça yapaydır!.. Verileri sahtedir. Gerçekleri yansıtmakta yetersizdirler ya da doğrulardan çok arzu edilen dar çıkarların ifadesidir. Yani teferruatlar üzerinde kurgulanmış ve kurumsallaştırılmıştır. Bu tür ordular, ilk büyük kapışmada, ilk büyük krizde, ilk sarsıntıda çözülüp gitme durumunda kalacaktır.
Stratejik bilinç, gerçeklere dayanmalıdır, kökleri olmalıdır. Ordular bu bilincin gerçekliğini toprağa bağlı halkın kesintisiz ve iradevi, gönüllü desteğiyle hissederek kendi gücüne ve ülküsüne inanma ve onunla tutarlı olma durumunda olmalıdır. Bu ister ilkel devletlerin orduları, ister feodal imparatorlukların isterse çağdaş ulusal devlet orduları ya da ülkeleri açısından bir ortak bölen olarak belirmektedir.
Feodal çağlardan kapitalist çağlara, modern ulusların oluşumuna yöneldikçe parçalanıp giden imparatorluk ordularının ya da ulus adı altında örgütlendiği sanılan zoraki birleşmelerle ortaya çıkmış çok uluslu devlet ordularının parçalanmasında bu etken temel rol oynamıştır. Stratejik bilinç, kararlılık oluşmamıştır. Geçici bir döneme ait kalmıştır ve dönem değişince de anlamı ve işlevi yok olmuştur. Roma ordularının stratejik bilinci, inancı ve ülküsü, Roma’yı ve sömürgelerini korumaktı; ancak orada kalınmayıp tüm dünyaya yayılmaya başlanınca gerçeklerinden koptukça, ilk sarsıntıda dağılıp gitmiştir. Bizans’ta öyle olmuştur. Ülküsünün gerçekliğinde ayakları yere basmasından çıkıp, Tüm dünyaya yayılmaya başlayınca gerçeklerinden kopmuş ve ilk sarsıntıda dağılıp gitmiştir.
4. OSMANLI AKLININ KORSANLIĞI ve ÖCALAN'NIN KAÇIRILIŞI
Bu bölümü sonradan eklemek zorunda kaldım. Makalemi iki ay önce bitirmiştim. Baskı hazırlıkları sırasında acı haber dünyayı sardı. Başkan Öcalan esir düşmüştü. 15 Şubat 99’da dünya tarihinin ender korsanlıklarından biri, tüm dünya kamuoyu gözü önünde ABD istihbarat servisi CIA, İsrail’in MOSAD’ı, Kenya’nın istihbaratı ve Türkiye MİT’inin kirli işbirliğiyle, Kürt ulusu tarihinin en önemli lideri kaçırılarak, Türkiye’ye teslim edildi. Dünyayı saran bu haber, bir kez daha Hasta Adam Osmanlı’nın devamı Türkiye Cumhuriyeti’nin, geleneksel korsanlığa devam ettiğini göstermiştir.
Korsanlık, Osmanlının denizlerdeki temel talan seferlerini oluşturuyordu. Nice milliyetler, halklar, uygarlıklar bu korsanlığın top gülleleri altında eritilerek yok edildi. Tek amaç vardı, o da, gasp ve barbarlıktı.
Osmanlı bu süreci, yaşamının son anına kadar sürdürdü. Hasta düşüp, tükendiği yerde yeşeren Türkiye Cumhuriyeti, genetik devamı olduğu Osmanlının bu yönüne yeniden yaşam vermesi kaçınılmazdı. Nitekim TC, 40 milyonluk dev bir Ortadoğu ulusu olan Kürt ulusunun lideri Öcalan’ı, uşaklığını yaptığı güçler yardımıyla, devletler hukukuna, her türden insan haklarına, uluslararası anlaşmalara tecavüz ederek gerçekleştirdiği korsanlık eylemiyle kaçırarak, bu adımı da attı.
Bu menfur girişim bir kez daha TC’nin hukuk dışı iştigalleri olan bir devlet olduğunu, ortaçağ anlayışıyla insan ilişkilerine baktığını ve buradan da egemenlik altında tutuğu ulus ve halklara karşı pervasız bir barbarlıkla yaklaşmakta olduğunu göstermiştir. PKK Genel Başkanı, Kürt ulusunun birleştirici önderi Başkan Abdullah Öcalan’ın esir edilişiyle başlayan süreç, ayrıca bir hukuksuzluk dizisi olarak sürmeye devam ediyor. Savunma hakkı sürekli kısıtlanan, avukatlarına inanılmaz engeller ve baskı yapan bu zulüm süreci, işlenen korsanlığın mantık uzantılarının nereye kadar gideceğine de bir göstergedir. Adil olmayacağı tüm verileriyle belli olan yargılamanın, alelacele düzenlenen ve bağımsız olmayan Devlet Güvenlik Mahkemesi’nde (DGM) görülerek sona erdirilmek istenmesi, korsanlığın hukuk alanında nasıl işlev gördüğünü anlatmaya yeterlidir. Buna Türk aklının çalışma sistematiğini anlatması açısından, Öcalan’ın yakalanmasıyla Kürt ulusunun özgürlük istemi ve mücadelesinin bir çırpıda biteceğini bekleyen ve bu amaçla “Pişmanlık Yasası” teklifini, Meclis üstü girişimle önerip, kararnameyle yürürlüğe sokma telaşını eklemek gerek. Ayrıca, bugüne kadar akıllarına hiç gelmeyen, “Doğu’ya yatırımları hızlandırmak için, dağdan inecek, kandırılmış ve pişman olmuş Kürt savaşçılarına iş olanağı sağlamak için” kaynağı meçhul ve tamamıyla propagandaya yönelik 10 trilyonluk paket açıklaması komedyasını da hatırlamakta yarar vardır. Böylesine telaş ve böylesine çelişkili girişimler tipik bir Osmanlı aklı olarak, kendini ve ulusunu aldatmaktan başka bir işe yaramamaktadır. Nitekim ne “Pişmanlık Yasası” na isticvap eden çıktı ne de sözü edilen yatırım heyulasından bir şey görüldü. Tüm söylemlerinin yalan ve aldatmacadan ibaret olduğu, birkaç hafta içinde tüm çıplaklığıyla ortaya çıktı. Bu yalanın en büyük fabrikası olan Türk medyasının Öcalan’ın yakalanmasıyla başlattığı kirli propaganda ve uyduruk atıflarda bulunmalar da, Öcalan’ın avukatları aracılığıyla yansıyan mesajlarında yerle bir oldu. Esir Başkan Öcalan;” Bu mahkemede TC.nin Kürt siyaseti yargılanarak mahkum edilecektir. Mahkeme başlamadan kazanan taraf biz olduk, mahkum olacak taraf ise TC. olacaktır.” Mealinde, dışarıya yansıyan mesaj, Türk Medyasının bilinen temel özelliği yalancılık, abartmacılık ve kirli gayelerle hasmı kirletme çabası, kendini vuran bir silaha dönmüştür. Şimdi medyasından, yönetimine yeni konseptler ve arayışlar içinde bataklığa gömüldükçe gömülmektedirler.
Ancak bütün bu girişimler, var olan gerçeği örtmeye yetmeyecek birer beyhude çabadır. Kürt güneşini karartacak hiçbir bulut gök yüzünde asılı kalmayacaktır, Kürt özgürlüğünden daha yüksek bir zindan duvarı da örülemeyecektir. Geride yalnızca, insanlık tarihinin utanç listesinde, insanlığa karşı işlenen suçlarda, Osmanlı miras yedisi TC’nin yer alışı kalacaktır.
İnsanlığa hukuk uygarlığını sunan Roma’nın, suçlu görmediği, yargılayamadığı, Batı uygarlığı ülkelerinin yargılanabilecek hiçbir şey bulamadıkları, kendi isteğine rağmen “uluslararası mahkeme”de yargılanması sağlanamayan, esir Başkan Öcalan’ı Türk “adaletinin” (!) yargılama gerekçesi hiç olamaz. O, Kürt ulusu adına yalnızca, kendi topraklarında demokrasi ve özgürlük istemektedir. Kürtlerin, başkasına ait olup istedikleri hiçbir şey yoktur. Barışa ve kardeşliğe davet edenler de, Kürt ulusu ve lideri olmuştur. Verilen cevap, ölüm mekanizmalarıyla olmuştur; TC. bu eylemleriyle, Türk-Kürt kardeşliğinin koca bir yalan olduğunu yeterince açığa vurmuştur. Kürt ulusu, liderinin korsanca kaçırılışına rağmen, barış elini uzatmaya devam etmiştir. Ancak TC 40 milyon insanı, hala yok saymaya devam ediliyor. Tarihin en eski ve en uygar halklarından olan Kürtler, hiçbir ulusal hakka sahip olmadan esir yaşam mahkumiyetine devam ediyor.
Anadolu’nun kadim uygarlığı yeniden uyanırken, İnsanlığa sunduğu 20.yy’ın son büyük devrimcisi Esir Başkan Öcalan, özgürlüğüne er yada geç kavuşacaktır. Anadolu’nun uygar insanlığı bu tutsaklığa uzun süre göz yummayacaktır. Bu, bireyin fiziki özgürlük kazanımı olmasa da. Esir Başkan’ın açtığı yolda Kürt ulusunun özgürlüğünü engelleyecek hiçbir gücün kalıcı olmasına izin verilmeyecektir.
Ancak bu gelişmelerin insanlığa anlattığı önemli mesajların doğru kavranması gerekmektedir. Bunun en önemlisi TC. korsanlığıdır. TC’nin, Osmanlı korsanlığı defterini açtığıdır. Osmanlı aklının bu eylem türü, bundan sonra da sık sık dünya kamuoyunu meşgul ederek, hukuksuzluğu pervasızca sürdüreceği bilinmelidir. Uygar insanlığın görevi, Anadolu’nun uygar insanlığının, TC. korsanlığına karşı açtığı mücadelede yalnız bırakmamaktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder